Na naszych oczach dogorywa era Gutenberga. Paradoksalnie w czasach gdy w kraju nad Wisłą zlikwidowano analfabetyzm obserwujemy, że książki nie są potrzebne do życia we współczesnym świecie. Kończą działalność kolejne drukarnie a tym nielicznym pozostało wydawanie gazetek sklepowych, folderów reklamowych czy ulotek, które wystarczą w świecie postępującego analfabetyzmu wtórnego… Prawie pół wieku temu Lech Pijanowski (1928-1974) mając do dyspozycji dwie kolumny w miesięczniku „Problemy” wprowadzał swoich czytelników w zaczarowany świat gier logicznych. Nie były to jednak szarady, rebusy czy krzyżówki z nagrodą w postaci książki jakie na ostatniej stronie miał każda szanujący się ówczesny periodyk ale eseje na temat gier i rozrywek logicznych. Gry opisywane były w sposób kompletny tzn. można było w nie zagrać po zgromadzeniu niezbędnych akcesoriów, które nietrudno było znaleźć w każdym domu. Były w wśród nich również artykuły o grach w domino, gdzie opisał dwie gry swojego autorstwa Domino kwadratowe oraz Domino na planszy. I pewnie nigdy bym się z nimi nie zapoznał bo miesięcznik „Problemy” (1945-1993) nie przetrwał zmian ustrojowo-gospodarczych w naszym kraju. Na szczęście dzięki wynalazkowi Gutenberga nie tylko 550 lat temu powszechna stała się gra w karty ale 45 lat temu 34 eseje Lecha Pijanowskiego zostały wydane w formie książki „Gółka z pancerolą i inne felietony”. Myślę, że dziś napisane przed laty wspaniałą polszczyzną eseje doczekałby się co najwyżej publikacji na niszowym blogu. Ostatnio więc zagraliśmy parę partyjek w Domino kwadratowe:
dominogranie 