Umiłowani w dominie,
korzystając z „czasu zarazy” żegluję od dwóch miesięcy po Karaibach. Szybko uświadomiłem sobie że tutaj wszędzie jest tak samo. Historia: zastąpienie rdzennych mieszkańców – Arawaków i Karaibów – niewolnikami na skutek europejskiej kolonizacji a potem walka ich potomków o niepodległość i tożsamość. Jedzenie: zawsze dobrze przyprawione, często pikantne, podawane z lokalnymi, częstokroć endemicznymi warzywami i egzotycznymi owocami. Wszędzie: białe piaszczyste plaże skąpane w turkusowej wodzie i najbardziej fantastyczne zachody słońca. Wszystkie wyspy mają jedną wspólną obsesję – domino. Gra się w nie z pasją od Kuby po Trynidad i Tobago. Gram i ja.
Najstarsza potwierdzona pisemna wzmianka o domino pojawiła się w Chinach w XIII wieku. W XVIII wieku idea tej gry trafiła do Europy, za sprawą papieskich wysłanników na Wschód – zakonników i kupców – do włoskich klasztorów i dworów aby potem stać się znana całej ówczesnej Europie. Kamienie wykonane z hebanu i kości słoniowej przybyły na Karaiby w kufrach kolonizatorów i właścicieli plantacji. Jednak proste zasady i łatwe do wykonania akcesoria uczyniła je popularne również wśród niewolników, którzy wytwarzali je z kawałków równo przyciętych drewienek z wypalonymi oczkami. Gra rozprzestrzeniała się jak wirus. Wkrótce wszyscy i wszędzie zaczęli w nią grywać.
Idąc ulicami którejkolwiek z wysp, w końcu usłyszysz charakterystyczny dźwięk kładzionych kamieni domina na drewnianym stole, a potem zobaczysz mężczyzn podskakujących z rykiem podniecenia i śmiechu. Szybko znajdziesz czterech facetów, cztery krzesła, 28 kamieni i stoły ustawione na chodnikach, rogach ulic, w cieniu drzewa przy plaży w dzień lub pod latarnią w nocy. Gra rozkwita w rytm lokalnej muzyki oraz kolejek bardzo zimnego piwa i rumu.
Domino jest bez wątpienia męską zabawą i choć rzadko można zobaczyć kobiety grające na ulicy, to i panie są tam równie zaciętymi graczami.
Gra z pozoru zwodniczo prosta, w rzeczywistości wymaga sporych umiejętności i doświadczenia. Zasady różnią się nieco w zależności od wyspy. Zazwyczaj gra się w parach, dwóch przeciwko dwóm a celem jest pozbycie się swoich kamieni szybciej niż przeciwnicy. Wynik określa liczba oczek na kamieniach przegrywających graczy.
Gra jest czymś więcej niż wydarzeniem towarzyskim. Ma tam status sport umysłowego jak brydż czy szachy. Rozgrywane są liczne turnieje lokalne, krajowe i międzynarodowe. Corocznie organizuje się turnieje, podczas których mężczyźni i kobiety przyjeżdżają z całych Karaibów, aby wziąć udział w zawodach. Lokalne rozgrywki odbywają się nawet podczas pandemii.
Miłość do gry przejmują karaibscy imigranci, niezależnie od tego, gdzie się udają, czy jest to Europa czy USA. Nie bądź zaskoczony, jeśli spacerując po Miami, Brooklynie, Londynie lub Birmingham, usłyszysz charakterystyczny trzask domino i podekscytowane głosy grających otoczonych grupką kibiców.
więc kończę bo czas pograć i spływać
3majta się
z Karaibów czyli dominowego raju
wasz szczerze oddany
Kuba Libre Naczelny Dominokanin RP
dominogranie 