„Nomadland“ to próba przyjrzenia się genezie nowo powstałego plemienia amerykańskich nomadów, którzy zamiast przejść na zasłużoną emeryturę, gdy po kryzysie w 2008 roku lub innych przypadków losowych, porzucają życiem klasy średniej, sprzedają zadłużone domy, kupują kamper i ruszają w drogę aby pracować sezonowo na kempingach, przy zbiorze buraków czy na magazynach Amazona. Przypomina to oczywiście motyw przewodni „Gron gniewu“, w której oklahomscy farmerzy 90 lat temu, gdy stracili swe farmy, rozpoczęli nomadyczne życie na granicy ubóstwa i głodu w beznadziejnym poszukiwaniu jakiejkolwiek pracy. Ale „oklaki“ żywili nadzieję na osiedlenie się gdzieś w nowej destynacji a współcześni, zmotoryzowani, amerykańscy koczownicy z życia w drodze uczynili stan nieodwracalnej egzystencji, będący filozofią ich życia. Film „Nomadland“ jest największym wygranym tegorocznych Oscarów: 3 statuetki. Jeszcze go nie widziałem lecz książkę, na podstawie której został nakręcony, uważam osobiście za przegadaną i mało wciągającą. Według mnie to znakomity temat na reportaż a książka to zbyt dużo format i być może dlatego zbyt wiele w niej powtórzeń, które mnie po prostu nudziły. Być może nie rozumiem też motywu występującej w amerykańskiej literaturze fascynacji biedą czy prawdziwą wolnością poprzez życie „w drodze”. Bo „biwakowe życie“ uważam raczej za fajną wakacyjną kontestację całorocznej mieszczańskiej rzeczywistości czyli mieszkania na kwadracie z normalną kuchnią, meblami, toaletą i prysznicem. Ale chętnie na wakacjach w wypasionym kamperze zasiadłbym do gry w domino:
A być może obawiam się, że kiedyś taka rzeczywistość stanie się moim udziałem a stare przyczepy będą tworzyć wielopiętrowe blokowiska, jak industrialne puebla z jakiejś postapokaliptycznej utopii, gdzie jedyną rozrywką stanie się zatracenie się w wirtualnej rzeczywistości a nie gra w domino czy w inną, tradycyjną grę świetlicową…
dominogranie 