Ponura Olimpiada to dowód na to, że sport bez kibiców na żywo jest dziwny. Ale z drugie strony zajścia towarzyszące futbolowi? Do tegorocznego finału euro-miś-czostw harataczy w gałę funkcjonował mit o niezawodnym angielskim sposobie na hooligans. Kiedy w czasach Margaret Thatcher bezpardonowo i błyskawicznie zaczęto karać kibolskie wybryki, ludzie zaczęli się z tym liczyć. A potem stopniowo w Anglii wymienili kibiców.„Proletariat już dawno tam na stadiony nie przychodzi. Bo jest za drogo?“ Nie, angielski proletariat stopniowo przeistoczył się w mieszczan a jego miejsce zajął prekariat, składający się głównie z imigrantów, pogardzany (skrycie) przez nowych mieszczan. Ale proletariackie myślenie, zachowania i zwyczaje z nowych mieszczan nie wyszły a teraz głęboko skrywane wylały się wokół Wembley…
W książce „Gry i zabawy towarzyskie“ z 1900 roku znajdujemy taki opis właściwego zachowanie kibiców podczas gry w domino:
„Galerya, czyli widzowie, nie mają prawa mięszać się do gry. Tylko w razie sporów powołuje się widzów do ich osądzenia. Oczywiście, sąd musi być wydany z całą bezstronnością i bez względu na osobę gracza, który zajście wywołał.“
A są na świecie takie miejsca i sytuacje gdy dominowy pojedynek śledzi wielu gapiów:
Ciekawi mnie co jedyny znany mi sędzia piłkarski „ten-który-biega“ sądzi o tym, że zamiast niego spory na meczu rozstrzygaliby zgromadzeni widzowie? Że gdy wynik jest niepomyślny dla „tego-który-może-zostanie-królem“ wierni widzowie akolici przeprowadzą jego reasumpcję i zażądają powtórzenia rozdania tak aby wygrał „sami-wiecie-kto“. A najistotniejszy będzie głos „byłego-barda-antymonarchisty“…
dominogranie 